باهمه صراحت آیات کلام اله مجید در منفوریت جنگ و فساد در ارض و موضع توام با تسلیم پیامبر خدا در طی سیزده سال پس از بعثت در مکه و تشریع دفاع در دوران بعد از هجرت، بسیاری از فقها و مفسران و محدثان در گذشته، جنگ و درگیری با کفار اعم از کتابی و غیرکتابی را واجب دانسته اند با این تفاوت که اهل کتاب می توانند در صورت پرداخت جزیه و قبول حاکمیت اسلام به شریعت خویش عمل نمایند، اما مشرکان راهی جز پذیرش اسلام یا نابودی نداشته اند.نویسنده این مقاله همانند بسیاری از محققان معاصر بر این باور است که موضع اسلام در برابر دیگر ملل، پس از هجرت به مدینه، تنها موضع دفاعی بوده و جز با کسانی که درصدد نابودی اسلام و مسلمانان بوده اند حق جنگ نداشته اند و لذا نه تنها اهل کتاب بلکه مشرکان نیز در قلمرو خود آزاد بوده و در صورتی که به شهروندی و تابعیت دولت اسلامی درآیند با پرداخت مالیاتی ناچیز می توانند از هر گونه حمایت انسانی برخوردار باشند. برای روشن شدن این حقیقت، نویسنده به بررسی آیات مورد استدلال طرفداران جهاد ابتدایی پرداخته و اثبات نموده است که این آیات بر مقصود آنان دلالت نداشته، بلکه برعکس همین آیات نیز گویای موضع دفاع ابتدایی مسلمانان اولیه است و نظریه جهاد ابتدایی پدیده قرن دوم اسلامی بوده و برای اولین بار توسط مفسرانی مانند قتاده مطرح گردیده است.